ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Η σκέψη
Η σκέψη είναι κίνηση του νου
με άξονα τη φαντασία
Νους που απλώς κινείται
ως βιολογικός οργανισμός
δεν παράγει σκέψη
Παρέχει μόνον πληροφορία
Για ότι είναι αναγκαίο
για την επιβίωση
Η σκέψη είναι πάντα
υπέρβαση του πραγματικού
Είναι μετάβαση
σε έναν άλλον κόσμο ιδεατό
Σε έναν άλλον κόσμο πραγματικό
24.6. 2007
Ένα ποτάμι μνήμες και φωτός
Ποτάμι οι μνήμες
κατακλύζουν τη θύμησή μου
Μία, μία έρχονται οι εικόνες
από τη ζωή μας
Εκείνες που ήταν δομημένες
στη συνείδηση
αλλά κι εκείνες που ήταν
εγκατεστημένες
στο συναίσθημα και στο σώμα.
Κι είναι όλες φως
Το φως της ομορφιάς
της ανθρωπιάς και της αγάπης
Και συνθέτουν ξανά και ξανά
την εικόνα ενός γνήσιου ανθρώπου
Εφάμιλλου με τις μορφές
της ύψιστης τέχνης
του ωραίου και του αγαθού
Της αρετής και της χαράς
Του ανθρώπου που δίνει χαρά
Με την παρουσία του
Με το πηγαίο γέλιο του
Με το χάδι στο κεφάλι του παιδιού
Αλλά και με το σταθερό λόγο
του χρέους και της τιμής
της κατανόησης και της συγκατάβασης
Της περηφάνιας και του ανυποχώρητου
για ότι καταξιώνει τον άνθρωπο.
16. 9. 2003
Η ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ ΜΟΡΦΗ
Η ωραία σου μορφή
με παρακολουθεί
κάθε στιγμή της ζωής μου.
Παρακολουθεί τη μνήμη
για τα περασμένα
Παρακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς μου
Παρακολουθεί την ψυχή μου
Την ύπαρξή μου παρακολουθεί
Την κρατά σε διαρκή ένταση
Σε διαρκή αναμονή
Αστήρικτη μα πραγματική
Ενσωματωμένη στη μνήμη
που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου
αναζητώντας τις εκφράσεις του προσώπου σου
αναζητώντας το φως της ψυχής σου
.....................
Στο βάθος του χρόνου
μια αιώνια δέσμη φωτός
το πρόσωπό σου.
8. Σεπτεμβρίου 2004
ΦΥΛΑΓΕ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Φύλαγε το αίσθημα της αγάπης
βαθιά στην καρδιά σου
στα κύτταρα του σώματός σου
στην ανάσα της ύπαρξής σου
και θα έχεις συντροφιά ως το θάνατο
το αίσθημα της κατάφασης της ζωής
το ζωογόνο αίσθημα της μοναδικής
ύπαρξης του άλλου
ως τη συμπύκνωση του νοήματος της ζωής
και της χαράς της ζωής
που είναι η μήτρα της ευτυχίας
Ιούνης 1994
ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ
Μια ηλιαχτίδα
μέσα από τη σχισμάδα της γρίλιας
του κλειστού παράθυρου
είναι μια σύσπαση του γέλιου που κρύβει μέσα της η φύση.
Είναι μια ακαθόριστη ελπίδα για χαρά
στην πλήξη που φέρνει το κλειστό παράθυρο,
που ποτέ δεν έχει ανοίξει.
Οι δείκτες του ρολογιού
Οι δείκτες του ρολογιού
που κρέμεται στον τοίχο
χτυπούν αδυσώπητα
κάνοντας την παρουσία
του κόσμου καταλυτική
Τικ –τακ, τικ –τακ, τικ -τακ
Έτσι βιώνει την ύπαρξη
του κόσμου
όποιος ζει
μόνος με τον εαυτό του
την πνικτική ηρεμία
του κλειστού δωματίου
Βιώνει τους μονότονους
χτύπους του ρολογιού
ως την παρουσία
μιας νεκρής αιωνιότητας
χωρίς αρχή και χωρίς τέλος....
Αυτός είναι αδιάψευστα
ο ρυθμός του κόσμου
που υπάρχει χωρίς εμάς
και για μας…
Μετρώ τους χτύπους
της καρδιάς μου
με τους χτύπους του ρολογιού
Διακρίνω ασυμμετρίες
Κι είναι αυτές που δίνουν
το ρυθμό της ζωής μου
Αυτή η απόκλιση
από τους ρυθμούς
του πραγματικού κόσμου
είναι η πηγή της έντασης
που νιώθω μέσα μου.
Μια αξεπέραστη ένταση
που έχει γίνει
ρυθμιστικό στοιχείο της ζωής μου
Μάης 2004 – Απρίλης 20
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ
Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά.
Κι εσύ δεν θα σωπάσεις,
κι ο κόσμος δεν θα πάψει να πονά και να ελπίζει..
Μην ανησυχείς, η ζωή θα τραβήξει το δρόμο της,
μέσα από το θάνατο και την ανάσταση
Μέσα από την καταστροφή και τη δημιουργία
Εξάλλου, η ζωή θρέφει το άπειρο
με καινούργιες ζωές, καινούργιες δημιουργίες
και καινούργιους θανάτους.
Η ζωή κουβαλά μέσα της το άπειρο
που είναι η αρχή και το τέλος της ζωής
Είναι η μήτρα του κόσμου μαζί με την αέναη κίνηση
που είναι η αναπνοή της ζωής και η εκπνοή της μαζί
Είναι η ίδια η πορεία της ζωής, μέσα στο χωροχρόνο
που είναι το ίδιο το άπειρο.
3.12.1993
ΣΥΝΘΕΣΗ
Μια πινελιά ριγμένη στον Ουρανό
είναι σαν μια σκέψη ριγμένη στο άπειρο
ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Κάτι μου συμβαίνει και ξεχνώ ν ανάψω το φως
όταν το σκοτάδι είναι πυκνό
Κι αντί γι αυτό ψάχνω επίμονα μέσα στο σκοτάδι
να βρω ό,τι μου λείπει.
Κάτι μου συμβαίνει,
μια παράδοξη αίσθηση κι ακόμα πιο παράδοξη παρόρμηση
με κάνει να θέλω να συνηθίσω να βλέπω στο σκοτάδι.
Είναι η παρόρμηση αυτή κάτι σαν το έπαθλο
μιας αφύσικης προσπάθειας να μάθω να βλέπω στο σκοτάδι
Μιας προσπάθειας που με παρακολουθεί χρόνια πολλά
χωρίς ούτε καλά - καλά να το ξέρω.
Θαρρείς και κάτι θέλει να μου πει :
Αν θέλεις να σε προσέξουν
και να σε εκτιμήσουν ως φωτισμένο άνθρωπο,
θα πρέπει να μάθεις να βλέπεις στο σκοτάδι
ό,τι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν
ό,τι οι άλλοι θέλουν να δουν ή ό,τι υποψιάζονται ότι βλέπουν
Έτσι θα αποκτήσεις συμπάθειες και κοινωνική αναγνώριση
Η κοινωνία θα σε αμείψει
επειδή τη βοηθάς να βρει το δρόμο της, όπως νομίζει,
χωρίς να αρνηθεί το σκοτάδι.
Τη βοηθάς, όπως νομίζει, να βρει την αλήθεια,
που της υπόσχεται την αιωνιότητα...
Αλεξανδρούπολη 1993
Αγαπώ ότι έχασα
Αγαπώ ό,τι έχασα
κι ό,τι έχω πάψει ν αναζητώ
Γιατί όποιος ψάχνει
μέσα στο απόλυτο τίποτα
να βρει ό,τι έχει χάσει
αυτός τελικά χάνει
τον ίδιο του τον εαυτό
Ή τον βρίσκει...
Όμως αυτός είναι ο ίδιος
ο χαμένος εαυτός. του
11.2. 2005
Η ψυχή, τα μάτια, το σώμα και ο νους
Ψυχή κλειστή, εφτασφράγιστη
Μάτια ορθάνοιχτα, που βλέπουν
ότι δεν θέλουν να δουν
Ματιά στραμμένη στον έσω κόσμο
με την ελπίδα
να βρει ότι μπορεί να φέρει τη γαλήνη
στην ψυχή και στο σώμα
που ζητά τη δικαίωση
σε ένα άλλο σώμα, ανθρώπινα ερωτικό
Ψυχή αναστατωμένη, χωρίς συνοχή
Νους, που αναζητά τη χαρά
αναζητά το πάθος για τη ζωή
... κι είναι ακόμα στη φάση της αναζήτησης
απέλπιδα
με το άγχος της αναζήτησης κυρίαρχο...
Ηλιούπολη, 24. 10. 2004
Μια εικόνα από τα παλιά
Μια εικόνα από τα παλιά
του αγώνα και της ακαταμάχητης
ελπίδας
είναι σα μια νότα στο χρόνο
που δηλώνει την ένταση
από τη συνέχεια της ζωής
και την κίνηση εγκατεστημένη
μέσα στη μνήμη
που είναι η μήτρα της ζωής
του εσώτερου δικού σου κόσμου
2007
Διάχυση
Είναι της εποχής μας
γνώρισμα
που δεν μπορεί κανείς
να σκεφθεί
το καλό χωρίς το κακό.
Το καλό διαχέεται στο κακό
Μοιάζει να είναι
η άλλη πλευρά του
Το συμπλήρωμά του
όχι η άρνησή του.
Κι είναι ευτυχής όποιος
καταφέρνει
να ξεχωρίσει το καλό
από το κακό
γεμίζοντας χαρά
τον μέσα εαυτό του.
Όμως, αυτό είναι πάντα
παροδικό και πρόσκαιρο
Αφού είναι αδύνατο
ν απομονώσει κανείς το κακό
που διαχέεται παντού
και σκιάζει τη χαρά του ανθρώπου
της εποχής μας.
Ηλιούπολη 6.12.2005
Τα όνειρά μας (αδούλευτο)
Τα όνειρά μας
Έγιναν παρανάλωμα
Ενός άνισου αγώνα
Με πολύ αίμα και δάκρυ
Και μια μεγάλη Ελπίδα
Που θα φωτίζει
Τη σκέψη και το αίσθημα
Εκείνων
Που μπορούν να υψώσουν
Το ανάστημά τους
Στην αδικία και στο φόβο
Πιστοί στο όνειρο
Του αιώνιου ανθρώπου
Για έναν κόσμο της ελευθερίας
Της αλληλεγγύης και της αγάπης
Ηλιούπολη 14.6.2008
